می ترسم که یادم بره ، از حسی یا حرفی که توی دلم هست رد بشه و نگم ! این آذر لعنتی هم دوباره داره تند تند تموم میشه … می ترسم قبل از رسیدن به تهش نرسم به اون حسی که باید ! هر چند که خیلی مقدمه چینی کردم که نترسم ، فقط عادی ازش عبور کنم . امروز ۶ آذر ۱۳۹۳ است و من در آستانه ۳۰ سالگی هستم !
ترسم از پشیمونی عه ! به خودم تشر زدم از این همه قانع بودن در همه لحظات … خواستم ، پرسیدم گه یه وقت چیزی اون ته مغزم هم پشیمون نباشه ،کاش از ترس نباشه … کاش این یکبار هم که شده فقط خودم باشم ، خود خودم …
تیک تاک … ، اینم داره تموم میشه از ۲۵ سالگی به این ور این قصه رو جدی گرفتم هی نوشتم ” در آستانه … سالگی قرار دارم …” چند تا از این ها تو وبلاگم داشتم ؟! یادم نیست .
مدام منتظر تغییر بودم ، دیر فهمیدم ، دیر تغییر کردم اما هنوزم پشیمون نیستم ؛ نه از خودم نه از انتخاب هام نه از کارا و نه حتی از عقب موندم از بقیه ! بقول استادم سندروم ۳۰ سالگی که هنوزم نمی دونم بالاخره دچارشم یا نه 
)
دوست داشتم فقط کمی توی زندگیم کمتر ” می ترسیدم ” از همه چیز . هنوزم از بعضی چیزا می ترسم ! میگن سن که بالا که میره ترسهای آدم زیاد میشه و تاوان ترس رو فقط عمر میده ، عمری که دیگه برنمی گرده ، فرصتی که دیگه نیست و خیلی چیزای دیگه …
ولی مگه این بشر دو پا به این راحتی عوض میشه ؟!!؟!؟
پ.ن ۱: بعد از مدتها دارم نشانه رو باز می کنم ، حس باز کردن یه کتاب قدیمی رو برام داره که روش پره گرد و خاکه !
پ.ن ۲: آخ چقدر دلم برای پ.ن گذاشتن تنگ شده بود
پ.ن ۳ :
از وقتی که این شبکه های اجتماعی باب شد ، وبلاگ جماعت درش تخته شد ، چه روزگار جالبی داشتم اینجا …
مطالب مرتبط
۲۶ مرداد, ۱۳۹۰ خانه ای با بام سبز (۳)۱۵ دی, ۱۳۸۸ نوستالژی یه امضا (۹)
۱۱ فروردین, ۱۳۸۹ خط آسمان (۷)۸ دی, ۱۳۸۸ رودی به نام زندگی (۶)
۲۰ اردیبهشت, ۱۳۸۹ کمرنگم (۱)
هیچ کس نمی تونه بگه تو زندگییش از بقیه عقب تره یا جلوتر.راه آدما با هم متفاوته. مهم اینه که راضی باشی و لذت ببری. مهم اینه که بدونی هیچ وقت هیچ وقت برای یاد گرفتن و مفید بودن دیر نیست! غصه خوردن برای گذشته وقت تلف کردنه! ببخشید انقد رک می گم!
[پاسخ]
موافقم، قابل قیاس نیست.
[پاسخ]